Hello, nice to meet you. Did you have a good trip getting here? Maybe it rained and you are soaking wet. Maybe you came by bike. Maybe you thought off almost nothing on your way here. Maybe you are wearing black shoes. Maybe you ate spaghetti. Well, great you are here, and now we are having this personal moment anyway, why not talk about the work of Benjamin Köder? Don’t worry I’ll do most of the talking and it won’t take that long. On the work of Benjamin Köder There he is collecting his images. We see an accidental glimpse of a naked girl seen through a partly uncovered window, a reflection in a puddle, a particular survey of a map of a randomly opened atlas. He strolls along taking excerpts from his everyday environment deconstructing and rearranging them to create a new state of being. A new order of things. New associations creating new memories. New memories which create new associations. Then Benjamin draws and paints. There he goes with his pencils and brushes. Using a wide range of hesitant but determined and razor sharp soft gestures he surprises us with things we already seem to know. Creating paradoxical stills ping-ponging from abstraction to figuration and back again. Very concentrated modules as vehicles for new discoveries. What do you think? Time for an appropriate anecdote! I once met some man in a forest. It was in autumn and both of us were on our own. When I passed him he asked me whether I knew the route to some nearby village. I explained him how to get there...
Beste afstuderende kunstenaar, De gevolgen van het recente kunstbeleid worden steeds duidelijker. Dat is natuurlijk geen nieuws. Kunstenaarsinitiatieven stoppen er mee, tijdschriften verdwijnen en er is veel minder ondersteuning voor nieuwe kunstenaars. Vooral jouw situatie houdt mij bezig. Ik geef wekelijks les en vroeg me op een bepaald moment af hoe jij met dit tamelijk negatieve vooruitzicht omgaat. Via een kleine enquête onder 40 derde- en vierdejaars studenten Fine Art van de HKU heb ik geprobeerd een beeld te krijgen van jouw verwachtingen. Het viel me niet tegen, al denk je voor 62% dat pas afgestudeerden het tien jaar geleden makkelijker hadden. Je hebt voor 41% zin in een leven na de academie en maakt je slechts voor 18% zorgen. 94%(!) is al praktisch bezig met alternatieve strategieën voor na de academie of denkt er over na. Of dat betekent dat je slechts voor 6% vertrouwen hebt in je eigen kunstenaarschap valt hier niet uit te herleiden. De enige echte uitschieter in de resultaten is dat ongeveer tweederde van jou de kunstwereld soms tot vaak intimiderend vindt. Dit laatste feit raakte me eigenlijk het meest. Je doet alles goed: je ziet dat er dingen veranderd zijn, speelt daar op in door alternatieve strategieën te bedenken en hebt er zin in, maar tegelijkertijd doemt de kunstwereld als een muur voor je op. Ik kan je natuurlijk verzoeken je daar minder druk om te maken, maar of dat werkt is de vraag. Zou het ook niet goed zijn als er vanuit de kunstpraktijk iets zou veranderen? Een reëler beeld van het kunstenaarschap zou daar volgens mij al bij kunnen helpen. Kunstenaars...
On Failure Art is a game whose rules will never be totally clear or fixed. First, because the context of every work or exhibition is different and the new rules therefore affect every attempt to make or show something. Second, because a lot of external and unplanned phenomena constantly influence the work. Phenomena that in my case are often linked to failure in all its possible guises. I’ve shown work in about 150 exhibitions over a period of fifteen years. I really like making exhibitions, although in nearly every one of them something has gone wrong. Sometimes I just did something stupid and broke a work. On many other occasions, the problems were more complex. And, trust me, in one out of ten times it wasn’t even my fault. It was the fault of ‘the Other’: of Nature, of Fate … At some point, I decided to incorporate these elements into new works, lectures or texts. I made them part of the game so as to neutralize the negativity that often accompanied them. I must confess I prefer failure and mistakes to sheer success. Failure is an important element of the game. It creates better stories, even though it isn’t always nice to be associated with. Seeing your name misspelled on a printed invitation for the seventh time isn’t that bad. But watching some misinformed audience literally use your work as a trampoline really tests your resilience. My work has even been blown away, stolen, moved, spat upon, signed by others, destroyed, and, worst of all, ignored. Especially for this catalogue, I would like to offer a small anthology...
Vijanden, Ik trek mij van niemand wat aan want ik ben degene die dingen voor elkaar krijgt. Sommigen zeggen dat de dingen die ik voor elkaar krijg er niet toe doen, maar ik weet wel beter. Ik had een idee niet zo lang geleden. Ik had een idee en het was een goed idee. Het beviel me goed. Het idee keerde zich tegen me. Ik kan niet goed uitleggen waarom ik dat denk, het is meer een gevoel geloof ik. Het is meer een geloof, geloof ik. Het is meer en meer een geloof gaan worden. Een geloof in het gevoel dat het idee mij niet meer wilde. Het idee had mij als vader en ook al deed ik mijn best en bedoelde ik het goed, voor mijn zoon was het nooit goed genoeg. Hij tergde mij tot op het bot. In mijn kamer mocht de verwarming nooit aan. Hij duwde mij eens in een droge sloot. Nu deel ik de lakens uit. Ik sta aan de top van de voedselketen. Ik voel me zo licht als een vogel, niet als een veer. Ik neig naar het melancholische, de licht geworden droefheid. Ik beschouw de dag als een woordgrap, de week als mop, de maand als humoristische anekdote, het jaar als een cabaretvoorstelling, de eeuw als Nieuwjaars-conference. Ik heb weinig vooroordelen. Ik vind ruimtevaart de meest overschatte manier van transport en waterman het meest onderschatte sterrenbeeld. Ik ben een slaaf van de muziek. Ik verafschuw de tweede dag van een dooiperiode, beproef graag methoden. Ik houd van mensen die ondermaats presteren, ik lieg over onnozelheden, ik praat mensen naar...
De Grote Ontsnapping Mijn trein vertrok pas later. Een minuut of wat. Zon maakte dat ik niet goed kon nadenken. Registreren ging nog redelijk. In een duizelingwekkende maalstroom van stofdeeltjes probeerde een vrouw een overduidelijk te zware koffer in het bagagerek te duwen. Dat zou haar nooit gaan lukken. Die koffer was te dik. Dat zag je zo. Niemand leek zich geroepen te voelen haar te helpen. Ik stond op. Ik ging weer zitten. Waarom was zij de enige die niet inzag dat die koffer nooit in dat bagagerek zou passen? Ik werd onwel bij de gedachte aan zoveel gebrek aan inschattingsvermogen. Ik moest daar weg. Ik besloot de eerstvolgende halte de trein te verlaten. Hier wilde ik geen deel meer van uitmaken. Als ik daadwerkelijk de trein heb verlaten blijk ik in de verkeerde trein te hebben gezeten. De halte komt mij in het geheel onbekend voor evenals de naam van het dorp of de stad waar dit station bij hoort. Een station bevindt zich, althans als het goed is, altijd bij een dorp of een stad. Dat is onrechtvaardig maar waar. Wat nu? Wachten op een volgende trein in andere richting of maar eens kijken wat deze plaats mij te bieden heeft? Ik besluit al vrij snel op de volgende trein in andere richting te wachten. Als je het van onverwachte kansen in onbekende plaatsen moet hebben, kan je er net zo goed meteen een eind aan maken. Hop, daar komt al een ander exemplaar. Jammer dat hij niet stopt. De omgeving bestuderen! En daar eens over nadenken! Er zit niks anders op. Je hebt je hersenen...
